گریز آز قصه گویی در آثآر نآدری

امیر نادری در گریز از قصه گویی طی یک ساعت و چهل و پنج دقیقه به مدد زبان دوربین و هجاوندی خاص خود در زبان تصویر نظیر تمرکز بر ارائه نماهای نگاتیو یا سیاه و سفید به مثابه بستر اندیشه ورزی در باب مفهوم و دال و مدلول، ذهن مخاطب خود را چند باره در موضع پرسش از سوژه قرار می دهد. اگر به تاسی از رولان بارت بخواهیم اسطوره را در زبان بصری فیلم جستجو کنیم، دو مفهوم «انسان» و " کوه" آنچنان که در سیناپس فیلم بیان می شود؛ دو نماد و سمبلی هستند که در طی فیلم می توانند در روایت یا فراروایت امتدادهای نامتناهی داشته باشند و به همان میزان که در قامت عناصر – یا برساخت های متعین – زبانی و فرهنگی با الگوی " اسطوره " قابل شناسایی و تحلیل هستند، در عین حال پرداخت و پناه بردن به طبیعت و اتفاقا همان طبیعتی که در پارادایم و الگوی زبانی مسلط منشا دلالت های ثانویه توجیه کننده سلب اراده از انسان قرار می گیرد، در فیلم کوه فرصت و امکانی برای دگرگون فهمیدن این دو مفهوم فراهم میسازد ......